Prvi trag o Crkvi Svetog velikomučenika Georgija u Bijeljini nalazimo u popisu Mitropolije beogradske, 1735. godine. Tu je zabilješka o tome da se u varoši Belina nalazi 70 hrišćanskih kuća i Srpsko-pravoslavna crkva, pravljena od plota (upleteno šiblje), oblijepljena blatom i pokrivena šindrom.
U prvoj polovini 19. vijeka pravoslavci su u Bijeljini imali kapelicu, koja je građena „u bondruk“ i dotrajala. Godine 1867. osmanska vlast je odobrila da se podigne nova srpsko-pravoslavna crkva.
Zemljište je, prema predanju, velikodušno i sa halalom poklonila Hanumica Osmanbegović.
Na tom zemljištu, u tadašnjoj mahali Musto, započeta je gradnja crkve 1867. godine i dovršena 1870. godine.
Građena je u mješavini vizantijskog i ruskog stila, a posvećena je velikomučeniku Sv. Georgiju. Crkva je podignuta bez zvonika, koji je podignut tokom austrougarske okupacije, 1879. godine.
Za vrijeme osmanske okupacije bila su zabranjena crkvena zvona, pa su vjernici na bogosluženju pozivani drvenom „klepkom“. Uspomena na ovu klepku bila je sačuvana do iza Prvog svjetskog rata. Prilikom značajnih praznika, vjernici su pozivani klepkom na bogosluženje, iako su tada postojala crkvena zvona.
Crkva ima lijep ikonostas. Posljednji put je vršena restauracija oltara 1949/50. godine, a radove je obavio, veoma stručno, akademski slikar Karlo Macek. Crkva je bila pokrivena „biber“ crijepom, sve do 1979. godine, kada je crijep uklonjen, a umjesto njega je postavljen bakarni lim. Crkvena zgrada, zahvaljujući bijeljinskim muslimanima i njihovoj deklaraciji, nije stradala u Drugom svjetskom ratu.
Mujaga Cifrić, sekretar OMS Bijeljina
