Praznik sjenica, ili Sukot, je starozavjetni jevrejski praznik, koji se obilježava u jesen, petnaestog dana mjeseca tišrija (septembar ili oktobar). Traje osam dana i jedan je od triju velikih hodočasničkih praznika (uz Pesah i Šavuot) u kojima se Jevreji sjećaju biblijskog putovanja svog naroda prema Obećanoj zemlji.
Sukot doslovno znači sjenice, improvizirane kućice od pruća. Praznik sjenica se slavi kao uspomena na izlazak iz Egipta i četrdeset godina dugi put do Izraela kroz pustinju.
Praznik sjenica traje od petnaestog do dvadeset i drugog Tišrija. Dvadeset i trećeg Tišrija nastupa Šemini aceret (Osmi zaključni dan) koji se smatra zasebnim praznikom.
U toku svih sedam dana Sukota svi su punoljetni muškarci obavezni spavati i objedovati u suka, izvan suka smije se samo užinati ili piti.
Suka je koliba koja se uobičajeno gradi pored kuće i u njoj se jede i spava u toku praznika Sukot. Zidovi suka mogu biti napravljeni od drveta, kartona, kamena ili cigli. Ono što je bitno je da suka ne smije biti pokrivena crijepom, lesonitom ili najlonom – nego granjem, drvenim letvama, trskom ili hasurama – i to tako da se kroz iste može vidjeti nebo. Najčešće se stavljaju grane raznog drveća, zavisno od podneblja u kojem se grade. U toku Sukota sav se život odvija u suka, a u pravu kuću ulazi se poslom i privremeno. Stoga se ćilimi, slike, vaze i drugi ukrasi iz kuće prenose u suka.
Po svom porijeklu, Sukot je poljoprivredna svečanost. Naziva se i Praznik žetve. Na dovršetku žetve, Sukot se uzimao kao opšte zahvalnosti Bogu za urod u protekloj godini.
Na ovaj praznik se treba napraviti svežanj od četiri vrste, arba minim: lulav palmin list, etrog – plod vrste citrusa, hadasim – 3 grančice mirte i aravot – 3 grančice vrbe. Grančice mirte i vrbe vezuju se zajedno, a lulav se drži u drugoj ruci, a šake se drže skupljeno pri mahanju. Svakodnevno, osim na Šabat, obavlja se obred uz blagoslov koji se zove netilat lulav. U sinagogi se maše sa četiri biljne vrste na četiri strane svijeta: započinje se mahati u pravcu Jerusalima.
Igor Bencion Kožemjakin, Hazan Jevrejske opštine u Sarajevu